SINGAPORE-MEDAN-TOBA MEER (SAMOSIR)
Donderdag 28 november 1996
Opstaan om 06.00 uur. Vertrek naar het vliegveld in Singapore om 07.30 uur. Geplande vliegtijd 09.55 uur. Deze vliegreis gaat met een Airbus. We krijgen rijst met zoete vleesjes te eten, heerlijk toch.
Landing op het vliegveld van Medan op Sumatra (Indonesië). Nu moet de klok weer een uur terug, dus nog maar zes uur tijdverschil met Nederland.
We zitten al in de bus als Ton er weer uit moet. De koffer moet open. Niets aan de hand.
We hebben een lange tocht met de bus te gaan, maar eerst een stop bij de bank en het postkantoor om wat geld te wisselen. We worden hier bijna miljonair. Lunch in Medan. In Medan staan schitterende vooroorlogse huizen die prachtig gerenoveerd zijn.
Even shoppen in een grote supermarkt, daarna een bustochtje van ongeveer 4,5 uur. Een tussenstop voor koffie of thee en dan weer verder. Het is al donker als we in Parapat aankomen. Nu nog een half uurtje varen. Eindelijk leggen we aan bij het hotel, waar ons diner reeds klaar staat. ‘s Avonds nog wat gedronken in de lounche van het hotel. Renate is jarig.
TOBAMEER
Vrijdag 29 november 1996
Weer om 07.00 uur opstaan. Ontbijten, op excursie met de boot rond het het Toba meer. Eerst naar Ambarita om de stenen stoelen en tafels te bezichtigen en de mooie batakhuizen.
Terug naar de boot naar het volgende dorp Gokasi. Waar we genieten van de traditionele Batakdans. We zagen ook nog een pasgetrouwd bruidspaar met familie in traditionele kostuums.
Na afloop heeft Wilma nog een Batakhuis van binnen ogen bekijken. Hier woont een gezin met oma en opa, in een ruimte. Het meubilair bestaat uit een kast en een bed (voor oma). Een rieten mat op de vloer. Een kleuren TV waar alle kinderen voor liggen. De keuken is een stookplaats voor hout waarop de pannen staan. De afwas gebeurd buiten, er is geen water binnen.
We varen met de boot verder naar een klein eilandje. Het bloemeneiland. We lunchen aan boord en krijgen daarna gelegenheid om te gaan zwemmen. Niemand heeft zin om te zwemmen en we zoeken een terrasje op waar we wat drinken. Het regent een beetje. Na anderhalf uur vertrekken we weer. We gaan naar Tomok met z’n koningssarcofagen. De gids vertelt het bijbehorende verhaal wat veel te lang duurt en ons niet echt boeit. We gaan dus shoppen en wat foto’s maken. Overal worden dezelfde spulletjes verkocht (tassen, shirts, houtsnijwerk, kaarten etc.) Met de boot weer terug naar het hotel waar we worden ontvangen met koffie met een chocolade toetje. ‘s-Avonds na het diner een Batak zanggroep (waar we een casette van hebben gekocht), en heel veel eigen werk.
Tussen haakjes Bert zijn koffer ging niet meer open, dus hebben we alle nummers door moeten lopen om hem open te krijgen, maar het is gelukt. De koffer heeft nu alleen een andere code.
Zaterdag 30 november 1996
Vandaag kunnen we facultatief deelnemen aan een excursie naar een authentiek batakdorp en gaan winkelen in Parapat. Dit doen we niet. We gaan uitslapen. We hoeven pas om 9.30 uur te ontbijten. Iedereen is met de excursie mee, lekker rustig. We besluiten om zelf naar de markt in Parapat te gaan. Van het hotel krijgen we een lunchpakket mee. Er varen taxiboten/bussen op het meer. (TukTuk’s) Als je je hand opsteekt dan kun je mee.
De boot legt aan bij het begin van de markt (passar). Het is een plaatselijke markt. De bevolking rond het Tobameer ruilt en verkoopt hier hun waren zoals fruit, groenten, vlees, kip, goudvissen en er wordt pisang gebakken en rijst en mie gegeten. Alles krioelt er door elkaar. Ze plaatselijke bevolking komen en gaan ook op dezelfde wijze als wij, dus op de steiger gaan staan, hand opsteken en de boot vaart voor. We zien veel oudere vrouwen met rode monden. Ziet er zeer on-smakelijk uit, net bloed, maar het schijnt een soort pruimtabak te zijn.
Aan de rand van de markt gaan we wat drinken en onze lunchpakketjes opeten.
Bert eet weer eens een viese vette hamburger.Terwijl we nog een rondje over de markt maken worden we overvallen door een wel zeer plaatselijke bui. Waar we staan is het droog, maar een meter verder een wolkbreuk. Als het weer droog is gaan we naar de boot. Het duurt wel even voor we vertrekken, maar dat is niet erg. Er is van alles te zien. Een lady boy wordt uitgescholden en achterna gezeten door een groep jongeren. Ongelooflijk.
s’-Avonds na het diner treedt dezelfde Batakgroep weer op voor de nieuw aangekomen Nederlanders. Gemiddelde leeftijd 75. Op tijd naar bed om 06.00 uur weer op. Vliegen naar Jakarta.
SUMATRA (Samosir) - JAVA (Bogor)
Zondag 1 december 1996
Na het ontbijt op de boot naar Parapat, dan met de bus naar Medan. Onderweg gestopt bij wat palmbomen. Waarom geen idee.
Daarna naar een rubbelplantage, maar daar rijden we snel aan voorbij. Er wordt niet gewerkt. Na een koffie break door naar Medan voor de lunch.Tijdens de lunch blijkt dat we niet om 13.10 uur vliegen maar om half zes. Bert belt Arie af want we kunnen nooit meer op tijd (09.00 uur ‘s-avonds) in Bogor zijn.
Er wordt door de gidsen voorgesteld om naar een krokodillenkwekerij te gaan kijken. Voor 10.000 Rp. Wat moeten we, er is geen alternatief.
Bij de ingang zien we dat de entree 1000 rp. is.
In een vijver en een aantal bakken liggen krokodillen. Er worden door de gids 2 kippen in de vijver gegooid om ze wakker te maken. Daarna volgt er een show. Iedereen kan zich rondom een krokodil scharen liggend op een bankje met een aap op zijn rug die de krokodil moet pesten. Dit heeft niets met een kwekerij te maken, dit is dierenkwellerij. In kooien zitten nog allerlei apen, honden en slangen. Alles stinkt en is even smerig. Vlug terug naar de bus. We hebben het wel gezien. Deze show kan ons gestolen worden.
Ton vraagt aan de gids hoe het zit met de entree prijzen. Hij staat Ton uit te lachen. Dus zegt Ton even vriendelijk dat wij niet opgelicht wensen te worden, en dat er een brief naar het Schone Streven gaat. Later in de bus krijgen wij met ons zessen het aan de gids betaalde geld toegesmeten, maar de andere mensen krijgen niets.
Het onderwerp van gesprek is “die oplichter van een reisleider”.
Om half zes vliegen we naar Jakarta. Om acht uur landen we. Het duurt eindeloos voor de koffers komen. Later blijkt dat de bagage ruimte van het vliegtuig niet open ging. Eindelijk kunnen we weg.
Een nieuwe bus en een nieuwe reisleider Nico. Nog een paar uur in de bus naar Bogor (Buitenzorg) naar het volgende hotel. We kunnen rechtstreeks aan tafel het is elf uur ‘s-avonds.